Είναι αληθινός έρωτας ή απλά ένα κόλλημα;

Ονομάζομαι Μαριάννα και είμαι 23 χρονών. Είχα μια σχέση πέντε χρόνια η οποία έφτασε στο τέλος της. Εγώ ήθελα περισσότερο χρόνο μαζί του και όχι μόνο 2-3 φορές την εβδομάδα ή να φύγουμε για λίγο κάπου οι δυο μας έστω για ένα διήμερο που ποτέ δεν το είχαμε κάνει με τους φίλους του ωστόσο πήγαινε διακοπές σταθερά τρειςτέσσερις φορές το χρόνο ενώ εκείνος αναζητούσε περισσότερο χρόνο με τους φίλους του καινούριες εμπειρίες κλπ... Είχα φτάσει στο σημείο να γκρινιάζω. Πολύ. Με έπνιγε το δίκιο μου και ταυτόχρονα τον έπρηζα κι αυτόν. Το θέμα είναι πως εδώ και 14 μήνες που είμαστε χωρισμένοι στην ουσία είναι σαν να μην έχουμε χωρίσει. Δεν έχει περάσει βδομάδα που να μην έχουμε μιλήσει -βρεθεί. Λάθος. Και των δυο μας. Εγώ θέλω να τα ξαναβρούμε εκείνος από την άλλη δεν θέλει. Πιστεύει πως πρέπει να ηρεμήσω λίγο για να μπορούμε έστω να συνυπάρξουμε και δεν καταλαβαίνει πως τα αρνητικά συναισθήματα που μου δημιουργούνται κι επομένως του μεταφέρω πλέον συχνά είναι επειδή ζούμε αυτήν τη μετριότητα. Όμως από την άλλη δεν θέλει να με χάσει έχει έρθει και με κλάματα αλλά όταν τον ρωτάω τι είναι αυτό που θέλει λέει πως δεν ξέρει αρκεί το να με βλέπει. Είναι άρρωστο το να μην θέλει να τα ξαναβρούμε αλλά και ταυτόχρονα να μην με αφήνει σε ησυχία. Και κάνει και μένα πάλι να γκρινιάζω Και τον ταλαιπωρώ. Τον αγαπάω όπως κι εκείνος αλλά νοιώθω χάλια έχοντας χάσει κάθε αξιοπρέπεια κάνοντας και άσχημες σκέψεις και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Αν ήμουν πιο δυνατή ίσως να είχα φύγει. Φοβάμαι όμως να τον αφήσω γιατί δυστυχώς η ζωή μου τα έχει φέρει έτσι που αυτό το διάτημα είμαι χωρίς καμιά φίλη δίπλα μου και οι δυο λείπουν για μεταπτυχιακά και θα λείπουν για χρόνια. Και πιο πολύ τρέμω στην ιδέα να χάσω για ακόμη μια φορά έχω χάσει τη μητέρα μου σε μικρή ηλικία έναν άνθρωπο τον οποίο θεωρώ σημαντικό στη ζωή μου.