Η ζήλια της αδερφής μου

Είμαι μια κοπέλα σαράντα χρόνων, παντρεμένη με τρία παιδιά. Το πρόβλημά μου είναι η μεγάλη ζήλια που έχει η μοναδική μου αδερφή για μένα. Την περνώ 5 χρόνια και από τον καιρό που ήμασταν μικρά παιδιά θυμάμαι πόση κακία είχε και έκρυβε μέσα της. Τώρα που εγώ παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια και αυτή στα 35 της χρόνια είναι μόνη της η κακία και η ζήλια μεγαλώνει. Εγώ δεν σπούδασα όπως αυτή, είμαι όμως χίλιες φορές πιο κοινωνική και πιο αγαπητή, καλόκαρδη, πονόψυχη, πάντα δίνω χωρίς να ζητώ και αυτό δεν το λέω εγώ αλλά όλοι οι δικοί και ξένοι που βλέπουν και καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσά μας. Αυτή ποτέ δεν γύρισε να δει κανένα, ούτε αν είναι άρρωστος ούτε αν χρειάζεται κάτι. Όταν όμως αυτή θέλει κάτι, τότε θα σου μιλήσει. Ως εδώ μπορώ να αντέξω και σιωπώ. Το χειρότερο όμως, με τον πιο ύπουλο τρόπο της προσπαθεί να στρέψει τα παιδιά μου εναντίον μου. Το ίδιο και τους γονείς μας. Τους αραδιάζει παραποιημένα λόγια, ιστορίες ψεύτικές και επειδή της έχουν αδυναμία την πιστεύουν. Τα δύο μου παιδιά, τα μεγάλα, την κατάλαβαν. Η μικρή, δέκα χρονών, με ρωτά γιατί η θεία μου λέει να υποκρίνομαι ότι σε αγαπώ (και γιατί το ένα, γιατί το άλλο) αφού είσαι καλή μαμά και σε αγαπούν όλοι. Δεν ξέρω, πιστέψτε με, πώς να το αντιμετωπίσω. Γιατί δεν αλλάζει τίποτα. Μόνο η κακία μένει.